Het principe van Propeller

Als de boot op het water wil oefenen, moet hij externe kracht leveren om hem te duwen, zodat hij de weerstand tijdens de oefening kan overwinnen. In het verleden waren er veel manieren om stuwkracht te leveren, die grofweg in vier categorieën kan worden verdeeld. Een daarvan is mankracht, zoals peddels, hekken en klappen; de tweede is dierlijke kracht, zoals het trekken van vezels; de derde is windenergie, zoals zeilen; en de vierde is mechanische kracht, zoals schoepenwielen, propellers, enz.

Met de voortdurende ontwikkeling van menselijke wetenschap en technologie vallen propellers op tussen vele voortstuwingsapparaten. In 1752 meldden natuurkundigen dat de propeller superieur was aan verschillende propellers die ervoor bestonden. Vooral na de opkomst van snelle stoommachines vervingen propellers vele andere propellers en wonnen ze geleidelijk aan aan populariteit.

Het principe van de propeller is relatief eenvoudig. De peddel vertrouwt op de waterbeweging om de waterstroom een snelheid te laten produceren die tegengesteld is aan de stuwrichting, en de waterstroom zal de propeller een reactiekracht geven, dat wil zeggen stuwkracht. De momentumstelling van de vloeistofmechanica kan ook worden gebruikt om uit te leggen dat wanneer het water door de propellerschijf stroomt, de waterstroom zal versnellen als gevolg van de werking van de bladen. Op deze manier verandert het momentum van de waterstroom. Vanwege de momentumstelling is het momentum van de vloeistof dat binnen een bepaalde tijd verandert, hetzelfde als de kracht die het ontvangt, en de reactiekracht die de kracht verandert die door de interne vloeistof wordt ontvangen, is slechts de stuwkracht van de propeller.