Geschiedenis van opblaasbare boten

Volgens gegevens in het Guinness Book of the World gaat de geschiedenis van opblaasbare boten terug tot 880 v. In het oude China, tijdens de Song- en Ming-dynastieën, gebruikten mensen ook verzegelde en opgeblazen boten van dierenhuid om rivieren over te steken.

In 1839 deed de hertog van Wellington de eerste pontontest van een opblaasbare boot. In 1840 ontwierp de Engelsman Thomas Hancock een opblaasbaar vlot en nam de introductie van zijn werk op in het boek "The Origin and Process of British Natural Rubber", dat enkele jaren later verscheen. In 1844 ontwierp een marinekapitein Halkett een wielvormige opblaasbare boot, die bij veel Arctische expedities werd gebruikt.

In Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk lanceerden Z0DIAC en RFD achtereenvolgens de eerste generatie moderne opblaasbare rubberboten. In 1919 testte de oprichter van RFD Ray Foster een opblaasbare boot op Lake Wisely in Engeland en verbeterde zijn ontwerp in de jaren dertig. Dit is de oorspronkelijke eigenaar van het latere opblaasbare reddingsvlot.

Pierre ontwierp de eerste U-vormige rubberboot in 1937 en hij vroeg patent aan voor dit ontwerp op 10 augustus 1943. Dit is tot op de dag van vandaag de meest eenvoudige versie van opblaasbare sport- en amusementsboten. De opblaasbare rubberboot is een soort lichte boot. Wanneer het niet in gebruik is, kan het worden geventileerd, in verschillende delen worden gedemonteerd, opgevouwen en in de wagen worden vervoerd. Wanneer het in gebruik is, kan het naar het strand worden getransporteerd, opgeblazen en met verschillende componenten worden geïnstalleerd en vervolgens in het water worden geplaatst om te zeilen.

De interne indeling van deze boot is uiterst eenvoudig en de meeste boten hebben geen luifel. Het dek kan worden opgesteld in een vliegtuig of een cockpit. Over het algemeen kan het alleen worden bestuurd door 2 tot 4 personen.